Leila (16-11-2016) heeft een lange tijd nodig gehad om te socialiseren maar is dan nu eindelijk zo ver dat we een nieuw huis voor haar kunnen zoeken.
Zij kwam begin februari 2018 als een ondermaats en erg gestrest poesje bij ons. Zij was, wat helemaal niet bij het karakter van een Maine Coon past, agressief, zeer dominant, niet speels, en absoluut niet sociaal naar mensen toe. Daarnaast was ze heel nerveus, krabde zich voortdurend en had veel last van de haren die ze inslikte.
Na een scheerbeurt, kalmerend voer en langzaam wennen aan (eerst) andere katten en mensen, is Leila nu een echte Maine Coon aan het worden. Ze kan nog waarschuwend grommen, bij haar een teken van onzekerheid, maar wordt steeds speelser, socialer, wil bij je komen liggen bij het slapen gaan, laat haar buikje (niet te lang) aaien en begint langzaam uit de groeien naar een flinke maat rustige lieverd. Haar wekelijkse borstelbeurt vindt ze nog steeds niet echt prettig!
Ze heeft beslist niet genoeg aan een appartement met een balkon. Sinds ze naar buiten kan, voelt ze zich veel beter en dat laat ze in ALLES merken.
