Vandaag hebben we Edje moeten laten inslapen. Hij kwam al weer bijna 2 jaar geleden bij ons als minstens 18 jaar oude, magere, zieke poes van een ziek vrouwtje. Volgens de buurvrouw had hij een rotleven gehad en bij de eerste kennismaking was Gringo, zoals hij toen heette, agressief, viel gericht aan op handen en gezicht, wilde niets met mensen te maken hebben en “moest maar inslapen”, waar de buurvrouw het niet mee eens was.
Edje bleek net 2 kilo te wegen en een schildklierafwijking te hebben, vol vlooien, wormen en oormijt te zitten en ontzettend bang van mensen te zijn.
Nadat hij geparkeerd werd op een ruime kamer met genoeg verstopplekjes en alleen maar 4 x daags even bezoek dat hem lekkere hapjes bracht, ontdooide hij langzaam. Door de andere, heel sociale poezen in huis werd deze sjacherijnige mopperkont na ongeveer een half jaar een kat die het heerlijk vond geaaid te worden en die, als hij niet lag te slapen, als een oude heer waakte over de kittens en ze heel goed bij bracht wanneer hij het niet meer leuk vond om te spelen. Hij stond boven aan de ranglijst en iedere kat wist dat zijn slaapplaatsje, op het voeteneinde van het bed, heilige grond en alleen voor hem was. Met zijn bijna 20 jaar wist hij nog fel uit te halen naar iedereen die hem niet voldoende respecteerde.
Helaas kon hij heel slecht tegen zijn schildkliermedicatie en was het voortdurend een strijd om de pilletjes er in te krijgen en de jeuk die hij er van kreeg dragelijk te maken. Hij kreeg steeds meer last van staar, werd dement, en het laatste jaar heeft hij 6-7 keer een terugval gekregen waarbij hij weigerde te eten en te drinken, maar na een dag of 3, met vochtinfuus en voorzichtige lekkere hapjes eten, plotseling weer opfleurde. Helaas kwam hij er iedere ronde net een beetje minder uit dan hij vóór die tijd was.
Afgelopen weekend gaf hij duidelijk de zin om verder te leven op. Hij kroop weg, wilde niet meer eten en drinken, probeerde de voordeur uit te komen en dat had hij nog nooit gedaan.
De andere katten zochten hem op om bezorgd bij hem te gaan zitten of liggen en begrepen er duidelijk niets van dat hij niet meer op het bed wilde liggen. Kleine Otje bracht hem zijn lievelingsmuis om te kijken of hij wou spelen.
We hadden hem graag nog een poosje bij ons gehad, maar zijn blij dat zijn eerste prognose, nog maximaal 3 maanden te leven, niet is uitgekomen en wij hem nog zo lang zo’n fijne oude dag hebben kunnen geven.
